Reflecties
Onderschept

Tijd voor wetenschappers om toe te geven dat we Covid verkeerd hebben aangepakt, ook in België.

Dit is een vertaling van een opiniestuk van Kevin Bass in Newsweek. Kevin Bass is een MD/PhD student aan een medische school in Texas. Hij zit in zijn 7e jaar.

Vervang enkel de namen van de Amerikaanse personen en instellingen in onderstaande getuigenis in Belgische en Europese, en u zult zien dat er geen verschil te merken valt.

"Als student geneeskunde en onderzoeker heb ik de inspanningen van de autoriteiten inzake gezondheidszorg met betrekking tot COVID-19 krachtig gesteund. Ik geloofde dat de autoriteiten reageerden op de grootste volksgezondheidscrisis van ons leven met het nodige mededogen, met ijver en met wetenschappelijke expertise. Ik steunde hen toen ze opriepen tot lockdowns, vaccins en boosters.

Ik had het mis. Wij in de wetenschappelijke gemeenschap hadden het mis. En het kostte levens.

Ik zie nu dat de wetenschappelijke gemeenschap, van de CDC tot de WHO tot de FDA en hun vertegenwoordigers, herhaaldelijk gegevens overschatte en het publiek misleidde over haar eigen standpunten en beleid, inclusief over natuurlijke versus kunstmatige immuniteit, sluiting van scholen en ziekteoverdracht, verspreiding van aërosolen, verplichting van maskers en effectiviteit en veiligheid van vaccins, vooral bij jongeren. Dit waren allemaal wetenschappelijke fouten op dat moment, niet achteraf. Het is verbazingwekkend dat sommige van deze verdoezelingen nog steeds bestaan.

Maar misschien nog belangrijker dan elke individuele fout was hoe gebrekkig de algemene aanpak van de wetenschappelijke gemeenschap was, en nog steeds is. Deze was gebrekkig op een manier die de doeltreffendheid ervan ondermijnde en resulteerde in duizenden, zo niet miljoenen te voorkomen sterfgevallen.

Wat we niet goed beseften is dat voorkeuren bepalen hoe wetenschappelijke expertise wordt gebruikt, en dat onze voorkeuren kunnen verschillen - sterker nog, onze voorkeuren waren heel anders dan die van veel mensen die we dienen. We maakten beleid op basis van onze voorkeuren en rechtvaardigden dat met gegevens. En vervolgens schilderden we degenen die tegen onze inspanningen waren af als misleid, onwetend, egoïstisch en slecht.

We maakten van wetenschap een teamsport, en daardoor werd het geen wetenschap meer. Het werd wij tegen zij, en "zij" reageerden op de enige manier die iemand van hen kon verwachten: door zich te verzetten.

We sloten belangrijke delen van de bevolking uit van de beleidsvorming en we hekelden critici, wat betekende dat we een monolithisch antwoord gaven, een samenleving creëerden die meer dan ooit verdeeld was, en de reeds lang bestaande verschillen in gezondheid en economie verergerden.

Door onze emotionele reactie en ingebakken partijdigheid zagen we niet het volledige effect van onze acties op de mensen die we geacht worden te dienen. We minimaliseerden systematisch de nadelen van de interventies die we oplegden - opgelegd zonder de inbreng, toestemming en erkenning van degenen die ermee moesten leven. Op die manier schonden we de autonomie van degenen die de meeste negatieve gevolgen van ons beleid zouden ondervinden: de armen, de werkende klasse, kleine ondernemers, zwarten en Latino's, en kinderen. Deze bevolkingsgroepen werden over het hoofd gezien omdat ze voor ons onzichtbaar werden gemaakt door hun systematische uitsluiting van de dominante, corporatistische mediamachine die veronderstelde alwetend te zijn.

De meesten van ons spraken zich niet uit voor alternatieve meningen, en velen van ons probeerden die te onderdrukken. Toen krachtige wetenschappelijke stemmen zoals de wereldberoemde Stanford professoren John Ioannidis, Jay Bhattacharya, en Scott Atlas, of de University of California San Francisco professoren Vinay Prasad en Monica Gandhi, alarm sloegen namens kwetsbare gemeenschappen, werden ze geconfronteerd met ernstige censuur door meedogenloze critici en tegenstanders in de wetenschappelijke gemeenschap - vaak niet op basis van feiten maar enkel op basis van verschillen in wetenschappelijke mening.

Toen voormalig president Trump wees op de nadelen van sommige maatregelen, werd hij publiekelijk weggezet als een hansworst. En toen Dr. Antony Fauci zich tegen Trump verzette en de held van de volksgezondheidsgemeenschap werd, gaven wij hem onze steun om te doen en te zeggen wat hij wilde, zelfs als hij het mis had.

Trump was in de verste verte niet perfect, evenmin als de academische critici van het consensusbeleid. Maar de minachting die wij voor hen hadden, was een ramp voor het vertrouwen van het publiek in de reactie op de pandemie. Onze aanpak heeft grote delen van de bevolking vervreemd van wat een nationaal samenwerkingsproject had moeten zijn.

En we betaalden de prijs. De woede van degenen die door de klasse van deskundigen werden gemarginaliseerd, explodeerde in de sociale media en domineerde deze. Bij gebrek aan het wetenschappelijke lexicon om hun onenigheid uit te drukken, wendden veel dissidenten zich tot complottheorieën en een aantal wetenschappelijke ‘verdraaiers’ om hun zaak te bepleiten tegen de consensus van de klasse van deskundigen die de pandemische mainstream domineerde. De regering bestempelde dit allemaal als "desinformatie" en gaf de schuld aan "wetenschappelijk analfabetisme" en "onwetendheid" en spande samen met Big Tech om deze agressief te onderdrukken, waarbij de gerechtvaardigde bezorgdheden van de tegenstanders van het beleid werden weggevaagd.

En dit ondanks het feit dat het pandemiebeleid werd gecreëerd door een flinterdun segment van de samenleving die zichzelf op de borst sloeg - leden van de academische wereld, de overheid, de geneeskunde, de journalistiek, de technologische industrie en de volksgezondheid, die hoog opgeleid en bevoorrecht zijn. Vanuit het comfort van hun voorrecht looft deze elite paternalisme, in tegenstelling tot de gemiddelde burger die zelfredzaamheid verkiest en in zijn dagelijks leven routinematig met risico's rekening moet houden. Dat veel van onze leiders geen rekening hebben gehouden met de levenservaring van mensen is gewetenloos.

We  beoordeelden de critici van lockdowns streng als lui, achterlijk, zelfs slecht. We deden hen af als "oplichters". We geloofden dat "verkeerde informatie" de onwetenden activeerde, en we weigerden te accepteren dat zulke mensen gewoon een ander, geldig standpunt hadden.

We maakten beleid voor de mensen zonder hen te raadplegen. Als onze volksgezondheidsfunctionarissen minder overmoedig waren geweest, zou de pandemie een heel ander verloop hebben gehad, met veel minder verloren levens.

In plaats daarvan zijn we getuige geweest van een massaal en voortdurend verlies van levens als gevolg van wantrouwen jegens vaccins en het gezondheidszorgstelsel; een massale concentratie van rijkdom door reeds rijke elites; een toename van zelfmoorden en wapengeweld, vooral onder de armen; een bijna verdubbeling van het aantal depressies en angststoornissen, vooral onder jongeren; een catastrofaal verlies van onderwijsresultaten onder reeds achtergestelde kinderen; en onder de meest kwetsbaren een massaal verlies van vertrouwen in de gezondheidszorg, de wetenschap, wetenschappelijke autoriteiten en politieke leiders in het algemeen.

Mijn motivatie om dit te schrijven is eenvoudig: Het is mij duidelijk dat om het vertrouwen van het publiek in de wetenschap te herstellen, wetenschappers in het openbaar moeten bespreken wat er goed en fout ging tijdens de pandemie, en waar we het beter hadden kunnen doen.

Het is OK om fout te zitten en toe te geven waar men fout zat en wat men geleerd heeft. Dat is een centraal onderdeel van de manier waarop wetenschap werkt. Toch vrees ik dat velen zich te zeer verschansen in groepsdenken en te bang zijn om publiekelijk hun verantwoordelijkheid te nemen om dit te doen.

Om deze problemen op lange termijn op te lossen is een grotere inzet voor pluralisme en tolerantie in onze instellingen nodig, inclusief het opnemen van kritische en impopulaire stemmen.

Intellectueel elitarisme, credentialisme en classisme moeten ophouden. Het herstel van het vertrouwen in de volksgezondheid en onze democratie hangt ervan af."

Kevin Bass - Newsweek (letterlijke vertaling).

Cirkels als afstandsregel op het Sint Pieters Plein in Gent.
Cirkels als afstandsregel op het Sint Pieters Plein in Gent.